Nënë Tereza – shenjtorja e mëshirës

Ngjarja

Në një botë ku fjalët shpesh humbin kuptimin, Nënë Tereza foli me vepra. Me duart e saj të vogla, ajo i lau plagët e lebrozëve, mbajti në prehrin e saj fëmijë të braktisur, i fshiu ballin e fundit të sëmurëve që po jepnin shpirt. Nuk kishte frikë nga pisllëku, nga era e rëndë e vdekjes apo nga shikimi bosh i dhimbjes. Ajo shkonte aty ku askush nuk guxonte, në lagjet më të varfra të Kalkutës, mes barakash, rrugësh të pluhurosura dhe shpirtrash të harruar. E vogël në trup, por e madhe në shpirt, ajo ndërtoi një tempull mëshire që nuk kishte mure, por zemra njerëzish. E jetoi jetën në heshtje, pa kërkuar lavdi, pa zhurmë, pa kamera. Dhe kur u nda nga kjo botë më 5 shtator 1997, ishte sikur një dritë u fik. Por në të vërtetë, ajo nisi të ndriçonte më shumë se kurrë. Pas vdekjes së saj, Kisha Katolike hapi procesin e shenjtërimit. Por ajo nuk kishte kërkuar kurrë të ishte shenjtore. Për të, çdo njeri kishte dinjitet dhe çdo vepër dashurie vlente më shumë se çdo titull. Ajo thoshte se “ne nuk jemi thirrur të jemi të suksesshëm, por të jemi besnikë”. Dhe ajo ishte besnike deri në fund. Sidoqoftë, mrekullitë që ndodhën pas vdekjes së saj nuk mund të shpërfilleshin. E para ndodhi në Indi, aty ku ajo kishte kaluar pjesën më të madhe të jetës. Një grua e varfër, Monica Besra, vuante nga një tumor i rëndë. Ajo nuk kishte para për ilaçe, as mbështetje. Por kishte besim. Iu lut Nënës Terezë me zemër të thyer dhe pas pak ditësh, pa asnjë ndërhyrje tjetër mjekësore, tumori u zhduk. Mjekët nuk patën shpjegim, por familja e saj e dinte mirë se kush kishte ndërhyrë. Për ta, ajo nuk ishte një ish-murgeshë – ishte një dritë që ende jetonte. E dyta ndodhi në Brazil. Një burrë i ri, i sëmurë rëndë, i shtruar në spital dhe në koma, u shpall pa shpresë. Mjekët i thanë familjes të përgatitej për fundin. Por familja nuk u dorëzua. Ata vendosën një fotografi të Nënës Terezë mbi jastëk dhe iu lutën me gjithë shpirt. Kaluan ditë të gjata pa përgjigje, dhe pastaj, papritur, ndodhi ajo që askush nuk mund ta shpjegonte: i riu hapi sytë. Ishte gjallë. Dhe kështu, ajo preku për së dyti botën me një mrekulli. Më 4 shtator 2016, nën qiellin e hapur të Vatikanit, Papa Françesku shpalli Nënën Terezë shenjtore. E quajti “shenjtorja e mëshirës”. Njerëz nga mbarë bota, të çdo feje, ngjyre e kombësie, u bashkuan për të nderuar jetën e saj. Sepse ajo nuk i përkiste më vetëm katolikëve, as vetëm shqiptarëve apo indianëve. Ajo i përkiste njerëzimit. Ishte zëri i të heshturve dhe shpresa e atyre që nuk kishin askënd. Në atë ditë, shqiptaria – si ndjenjë e përbashkët, si kujtesë gjaku dhe frymë shpirtërore – e përqafoi bijën e vet me një krenari të heshtur. Emri i saj u përmend në Shkup, në Tiranë, në Prishtinë, në Ulqin, në Tetovë, në Preshevë e deri në viset e arbëreshëve. Në shtëpitë e thjeshta shqiptare u ndezën qirinj, në kisha e xhami u ngritën lutje, e në zemrat e njerëzve ndriçoi bindja se njëra prej tyre, një bijë e kësaj toke, kishte shkuar në qiell si dritë e pastër njerëzore. Ajo kishte qenë gjithmonë e pranuar, gjithmonë e dashur, por atë ditë u bë pjesë e përjetshme e shpirtit tonë. Jo sepse ishte e famshme, por sepse ishte e vërtetë. Nuk kërkoi pushtet, nuk deshi lavdi, por përulur u dha dashuri atyre që nuk kishin asgjë. Ishte ndoshta e vetmja shqiptare që arriti t’i bashkojë të gjithë – të krishterë, myslimanë, ateistë – rreth vlerës më të thjeshtë e më të fortë: dashurisë. Ajo e pati thënë vetë më mirë se kushdo: “Nëse nuk mund të bësh gjëra të mëdha, bëj gjëra të vogla me dashuri të madhe.” Dhe ishte pikërisht kjo dashuri që e bëri të pavdekshme.